H Κακομαθημένη

Μια ζεστό και μία κρύο

ειν’ η συμπεριφορά σου,

απ’ το φούρνο στο ψυγείο

και μονά ζυγά δικά σου.

A steady companion

Μ’ ακολουθεί εδώ και χρόνια.

Μια αλήθεια μισή, ένας λαβύρινθος με έξοδο κρυφή.

Που ‘ναι ο Ιορδάνης να χωθώ, να με σκεπάσει το νερό

και άλλος άνθρωπος να βγω..

Δεν πρόλαβες..

*

Χαμένοι σ’ ένα δάσος με ομίχλη

σε μονοπάτια που φαντάζουν κυκλικά

πως σφίγγει το λαιμό αυτό το δίχτυ,

τα δέντρα, γιατί μοιάζουν σαν καρφιά;

Ονειρεύομαι

Κάθε άνθρωπος (είτε το γνωρίζει είτε όχι) έχει ένα όνειρο που τον προσδιορίζει.

*

Ονειρεύομαι ένα κόσμο αλλιώτικο.

Ένα κόσμο όπου οι πόλεις των ανθρώπων είναι μικρότερες, ευρύχωρες, με πολλά πάρκα και συντριβάνια, με πλατιούς δρόμους, καθαρές, με φαρδιά πεζοδρόμια και όμορφα κτίρια, με σπίτια με κήπους, με πλατείες, με καφενεία, με κινηματογράφους και θέατρα.

Αντισταθείτε

Μετά από διπλή πρόσκληση της FOU και του DREDD , υποκύπτω και ανεβάζω ένα ποίημα. Δεν είμαι εξοικειωμένος με την ποίηση, θα με θεωρούσα απλοϊκό και αστοιχείωτο. Δύσκολο να επιλέξω – κι από τι; τα διαβάσματά μου μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού… Μα υπάρχει κάτι που μου αρέσει, το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα.

Παράξενα

Παράξενα που σκέφτομαι

σαν πέφτει το σκοτάδι

κι η μοναξιά μου γύρω μου

τυλίγεται, σα χάδι.

Εβίβα

Δυο ποτηράκια ακούμπησα επάνω στο τραπέζι

και μια καράφα γυάλινη, με λίγο κοκκινέλι.

Καρώ τραπεζομάντηλο, φθαρμένο απ’ το χρόνο

και σαν το ύφασμα κι εγώ, σιγά σιγά να λιώνω.

A Shattered Reality

Κραυγή σα σφυρί

κομμάτια της αλήθειας

σκορπίζουν χάμω.

.

Μοιάζει με τζάμι

που έκρυβε την όψη,

μα όχι άλλο.

.

Τι κρίμα όμως

για σένα το κρύσταλλο

ήταν ο κόσμος.

Μετραω τα βηματα μου…

Μετράω τα βήματά μου, το βλέμμα προσηλωμένο στις μύτες των παπουτσιών μη και χαθεί κάποιο βήμα, με τόση ένταση λες και κρατάω τα πόδια μου στο σωστό δρόμο με το βλέμμα, λες και αν για μια στιγμή στραφεί αλλού το βλέμμα

Το πράσινο μήλο

Μέσα σε ένα στρογγυλό, πράσινο μήλο έκρυψες τη φρεσκάδα της άνοιξης. Με τέχνη μπόλιασες τη χαρά, την αισιοδοξία, την αγάπη… Στη φλούδα του, σφιχταγκαλιασμένη με τις άγουρες ίνες έπλεξες την τόλμη. Στην ψίχα του, πότισες το άρωμα και τη γεύση του έρωτα. Και στο κουκούτσι, έκρυψες προσεκτικά