Τρελοκομείο… Έτσι έχει καταντήσει η αστική ζωή.
Σήμερα τα πήρα αγρίως στην κράνα. Ώρα τέσσερις και πενήντα, πάνω – κάτω. Οδηγώ στην είσοδο της Θεσσαλονίκης, ερχόμενος από τα ΚΤΕΛ. Φτάνω μπροστά στο CITY GATE και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι χιλιάδες αουτομομπίλια μπροστά μου, να σχηματίζουν ένα τεράστιο κονβόι που στοχεύει να μπει στην πόλη.
Τι είναι όλοι αυτοί; αναρωτιέμαι.
Κι έχω μπόλικο χρόνο να εμπεδώσω την απορία. Γιατί, προφανώς η είσοδος έχει φρακάρει και τα αυτοκίνητα είναι πρακτικά σταματημένα. Μουσική, τσιγαράκι, υπομονή. Μόνο που δεν έχω διάθεση για μουσική και προσπαθώ να μην πολυκαπνίζω στο αμάξι. Όσο για την υπομονή, μου τέλειωσε εδώ και κάτι μήνες.
Με περιμένουν στο γραφείο.
Δεν οδηγώ ελικόπτερο.
Με το ρυθμό που κινούμαι, προβλέπεται να κάνω κανα δυο ώρες μέχρι να φτάσω στο γραφείο.
Νομίζω πως το ρολόι δεν μετράει την ώρα αλλά την πίεσή μου.
Θυμάμαι για πολλοστή φορά εκείνη την ταινία με τον Michael Douglas που έχοντας μείνει άνεργος και πιεζόμενος από διάφορα προβλήματα πέφτει πάνω σ’ ένα τράφικ τζαμ και παθαίνει έναν περιποιημένο νευρικό κλονισμό, παρατάει το αμάξι του μέσα στη μέση του δρόμου και τραβάει να πάρει ένα όπλο και να εκφράσει την άποψή του για την κοινωνία της οποίας α-τυγχάνει να είναι μέλος.
Με εκατοντάδες σχεδόν σταματημένα αμάξια μπροστά μου κι άλλα τόσα πίσω μου, με το ταχύμετρο να έχει κολλήσει στο μηδέν και τα νεύρα μου στο κόκκινο δε μου φαίνεται καθόλου κακή ιδέα να μιμηθώ τον χαρακτήρα στην εν λόγω ταινία.
Σχεδόν. Δεν είμαι ιδιαίτερα φαν των ακραίων και μη αντιστρεπτών λύσεων. Χώρια που δεν θα ήταν ακριβώς λύση, μάλλον διάλυση.
ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΓΗ ΠΑΝΕ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ;;;
Πως καταντήσαμε έτσι αυτή την πόλη;
Να θέλεις εικοσι πέντε (25) !!!!! λεπτά για μια απόσταση πάνω κάτω ενός χιλιομέτρου! Έτσι όπως έχω πήξει λίγο πριν τα Δικαστήρια, σκέφτομαι ότι πιθανότατα θα έκανα την ίδια ώρα αν από τα ΚΤΕΛ έβγαινα Εγνατία, έπαιρνα τον παλιό δρόμο για Καβάλα, έστριβα από τον Άγιο Βασίλειο για Χορτιάτη, από κει Πανόραμα, κάθοδο στη Θέρμη και είσοδο στην Θεσ-ΣΑΛΟ-νίκη από Κ. Καραμανλή (τρομάρα του!) …
Στις πέντε και είκοσι εγκαταλείπω την προσπάθεια, ενημερώνω το γραφείο να μη με περιμένουν και αρχίζω τις μανούβρες που θα με οδηγήσουν στο σπίτι, νιώθοντας εντελώς ρουφηγμένος από ενέργεια.
Over all, έφαγα πάνω από ώρα για μια απόσταση που αν δεν υπήρχαν αυτοκίνητα θα μου έπαιρνε λιγότερο από 10 λεπτά. Που θα πάει αυτή η κατάσταση; …
Filed under: CAPUCCINATA,ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ | Tagged: ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ |
Tempe Terra 
Να προτείνω κάτι.
Προσανατολίσου ή σε μηχανή ή σε ποδήλατο.
Θα αγανακτείς λιγότερο.
Δεν θα καθυστερείς.
Εύκολο πάρκιν.
Γιατί γιατρειά αυτή η κατάσταση δεν έχει. Επιδείνωση όμως …σίγουρα…
> Mrs Smith, έχω ένα mountain bike, αλλά το βλέπω να σκουριάζει στο μπαλκόνι μου…
Καλώς ή κακώς, οδηγώ για επαγγελματικούς λόγους, δε γίνεται να κάνω 2.500 χλμ το μήνα σε ποδήλατο.
Άσε που έτσι όπως οδηγούν πολλοί, η χρήση ποδηλάτου μέσα στην πόλη ισοδυναμεί με υποσυνείδητη (και μη) απόπειρα αυτοκτονίας… 🙂
Δε βαριέσαι… έτσι κι αλλιώς, μια μέρα θα λαλήσω. Τι σε δυο χρόνια, τι σε πέντε… Καλησπέρα.
Λοιπόν εγώ αυτή την απόπειρα λέω να την κάνω όταν ζεστάνει ο καιρός γιατί και το δικό μου στο μπαλκόνι σκουριάζει, και το γραφείο μου είναι στο κέντρο της Αθήνας. Εντελώς τρέλλα στους δρόμους 🙂
Λοιπόν , τότε να προτείνω κάτι άλλο…μην οπλοφορείς 🙂
> Mrs Smith, σε λίγα χρόνια, με το δίπλωμα θα σου δίνουν και συνταγή διαρκείας για υπογλώσσια… 😉