Έχω μια υποψία

Έχω μια υποψία…

Είναι παρανοϊκή, το ξέρω, μα δεν μπορώ να την ξεφορτωθώ.

Είμαι νεκρός.

Όλα όσα βλέπω, ακούω, γεύομαι, δεν είναι παρά ασώματες φαντασιώσεις ενός ασώματου εαυτού χαμένου σε κάποιο άγνωστο καθαρτήριο.

Η ζωή μου όπως την βιώνω μήνες τώρα… χρόνια μάλλον, δεν είναι πραγματική.

Την φαντασιώνομαι.

Πριν πείς ότι τα έχω παίξει, πριν σκεφτείς ότι είμαι για δέσιμο, άκου γιατί λέω ό,τι λέω.

(Άλλωστε, αν έχω δίκιο, η γνώμη ή οι πράξεις σου δεν έχουν τη σημασία που νομίζεις)

Είναι εκείνη η αίσθηση, μια αίσθηση απροσδιόριστη που αναπτύχθηκε σιωπηλά όπως ένα αγριόχορτο σε ένα φροντισμένο κήπο, αθόρυβα και σιγά – σιγά, έτσι ώστε όταν της έδωσα προσοχή ήδη είχε πνίξει τα διεταγμένα σε γεωμετρικά σχέδια λουλούδια που αποκαλούμε γεγονότα της ζωής.

Μοιάζει με ήχο που δεν ακούγεται επειδή είναι έξω από το φάσμα της ανθρώπινης ακοής αλλά γίνεται αντιληπτός από τη δόνηση που παράγει.

Μοιάζει με μικρές, αμελητέες ατέλειες σε μια φωτογραφία, λεπτομέρειες που δεν κολάνε με το υπόλοιπο και σου δείχνουν ότι η φωτογραφία δεν είναι αυτό που δείχνει αλλά είναι ψεύτικη, κατασκευασμένη.

Κάποια στιγμή αισθάνθηκα πως κάτι δεν πάει καλά στη ζωή μου.

Μη φανταστείς ότι είχα προβλήματα με τους φίλους, τη δουλειά, την οικογένεια.

Όχι.

Τίποτα από αυτά δεν είχε πρόβλημα. Όλα ήταν φυσιολογικά.

Υπερβολικά φυσιολογικά, ίσως. Ακόμη και τα διάφορα προβληματάκια, ήταν, πως να το πω, τόσο τετριμένα, τόσο βολικά σε τελική ανάλυση. Σχεδόν κατασκευασμένα, για να ταράξουν για λίγο τη μονοτονία μιας ζωής κοινότυπης.

Ένα μόνο δεν κολούσε. Οι συμπτώσεις.

Στην αρχή δεν τις πρόσεχα. Οι συμπτώσεις είναι, συμπτώσεις. Τυχαία συμβάντα… έλεγα. Σκέφτηκα τον φίλο μου τον Α. που ήταν στο Μόναχο και χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν αυτός. Είδα στο δρόμο μια κοπέλα που μου θύμησε για κάποιο απροσδιόριστο λόγο μια παλιά μου σχέση και το ίδιο βράδυ εμφανίστηκε ένας κοινός γνωστός για να μου πει νέα της. Τέτοια πράγματα. Συμβαίνουν.

Κάτι όμως μου τριβέλιζε την ούγια του μυαλού μου. Κάποιο σαράκι ροκάνιζε την αυτάρεσκη καθημερινότητά μου. Κάποια στιγμή είχε μείνει μόνο το εξωτερικό στρώμα. Από μέσα, δεν υπήρχε τίποτα.

Μετά, όταν τελικά άρχισα να αναρωτιέμαι για τις συμπτώσεις, το οικοδόμημα που αποκαλούσα «ζωή μου» κατέρευσε. Γιατί ενθυμούμενος τις περισσότερες από αυτές τις συγχρονότητες συνειδητοποίησα ότι εδώ και χρόνια στην πραγματικότητα συμβαίνει ό,τι σκέφτομαι. Θέλω το τάδε αυτοκίνητο και σε μερικούς μήνες μου έρχεται. Δεν το διαλέγω, δεν μαζεύω λεφτά για να το αγοράσω αλλά αλλάζω δουλειά και ως δια μαγείας, η νέα εταιρεία δίνει το ίδιο αυτοκίνητο.

Ατελείωτος κατάλογος με τέτοιες εκπληρώσεις.

Όλα, μα όλα, σπίτι, δουλειά, σχέσεις, ακόμη και προβλήματα, όλα τα έχω φανταστεί πιο πριν. Και από τη στιγμή που άρχισα να το παρατηρώ, η χρονική απόσταση ανάμεσα στην «τυχαία» σκέψη και το «πραγματικό» γεγονός μειώνεται.

Προχθές έτσι στο άσχετο σκέφτηκα ότι η Χρ. δεν είναι καλά. Σήμερα, στο γραφείο έσκασε η βόμβα πως έχει καρκίνο στο συκώτι. Δυο μήνες ζωή, λένε.

Κατάλαβες;

Σκέφτομαι.

Γίνεται.

Παράλληλα ή ίσως ως αποτέλεσμα, αναπτύχθηκε μια άλλη αίσθηση πως η ζωή μου μοιάζει με ταινία. Με σενάριο, προκαθορισμένα γεγονότα, προβλέψιμο τέλος. Πως δεν είναι πραγματική. Πως την βλέπω να προβάλεται σε μια πλάσματος 40΄΄ με ντόλμπυ σαράουντ και είναι τόσο γαμάτη που έχω χαθεί μέσα της, έχω ξεχάσει την αίσθηση του καναπέ στον κώλο μου και τη ζω. Σχεδόν.

Υποψιάζομαι πως αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο αλήθεια.

Αναρωτήθηκα για το γιατί έχω τέτοιες αισθήσεις και τι στο καλό συμβαίνει. Μου ήρθε ένα δέμα με ένα βιβλίο από ένα φίλο ξεχασμένο που θυμήθηκε, λέει, τα γενέθλιά μου που ήταν πριν δύο μήνες και μου έστειλε καθυστερημένα δώρο.

Το βιβλίο μιλούσε για το τι γίνεται όταν κάποιος πεθαίνει ασυνείδητα και ξαφνικά, σε τροχαίο φερ’ ειπείν. Δεν το καταλαβαίνει και συνεχίζει να ζει μια φανταστική ζωή που τη σκηνοθετεί ο ίδιος με βάση τις συνήθειες της ζωής του.

Μου σηκώθηκε η τρίχα. Είχα ταχυπαλμία για ώρα, δε με χωρούσε ο τόπος. Αν δεν πραγματοποιούνταν ό,τι σκέφτομαι θα έλεγα ότι έχω λαλήσει. Μα τι να πω…

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Μήπως ξέρεις εσύ;

Γιατί, έχω και μια Τρίτη υποψία.

Ότι εγώ είμαι… εσύ.