Ένα μονοπάτι σπειρωτά σκαρφαλώνει γύρω από το σταυρό.
Εναλλαγές γλυκόπικρων στιγμών, γυμνά πέλματα σμιλεύουν χνάρια στη σκονισμένη γη και σταγόνες ιδρώτα στεφανώνουν φλογισμένα μάτια.
Βλέμμα θολό απ’ τη ζάλη έρπει μαζί με περιέργεια αρρωστημένη, σα σαλιγκάρια ακολουθούν τις άγριες ροδιές του πόθου.
Οι ψίθυροι σκαλώνουν στις πολύχρωμες ομπρέλλες του πλήθους, μικρά τεμάχια λέξεων κρέμονται απ’ το τσιγκέλι.
«Φεύγω» «Ήρθα» «Γιατί;» «Εσύ» … «Εσύ«.
Παστέλ αισθήσεις απλώνονται επιδέξια σε καμβά τετράγωνο, ξεραίνονται και σκληραίνουν. Ξεραμένα χαμόγελα ικανοποίησης, μούμιες σε σχήμα «Ο» στεγνές, σαν τρύπες από σφαίρες διατάσσονται ατάκτως.
Πυρετωδώς τα δάκτυλα σφυροκοπούν μικρό τουμπερλέκι. Φτηνό θέαμα με χορεύτριες και ταχυδακτυλουργούς, η τέρψη μουχλιάζει στο μυαλό.
Τώρα.
Το παλιό ρολόι σημαίνει μεσάνυχτα. Ο Γολγοθάς κλείνει για τους επισκέπτες.
Ο Πιλάτος, κάνει ταμείο.
Filed under: ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ |
Tempe Terra 
Μια ψευδαίσθηση ήτανε μονάχα. Το κατάλαβες γιατί το κορίτσι με τις κοτσίδες στα μαλλιά, που κράταγες σφιχτά απ’ το χέρι, δε μεγάλωνε ποτέ. Για κάθε σαλιγκάρι που σάλιωνε τις εφηβικές του ρώγες, μία σπείρα σε κάθε σου παλάμη. Η μια δεξιόστροφα γυρίζει, για το πάθος που λύτρωση θα γίνει. Η άλλη αριστερόστροφα σε υπνωτίζει, για το πάθος, που γυρεύει απλά μιαν ηδονή.
Μεταλλικά γρανάζια στα σπλάχνα του χρόνου, μπλέκουνε τα μυτερά τους δόντια τόσο απόλυτα αρμονικά, σε μιαν αέναη περιστροφή.
Σου έχω πει. Για το παλιό ρολόι. Και κρατάω τις δύο τελευταίες φράσεις.
Μακαρι να μπορουσα να γεμισω το σπιτι μου με παλια ρολογια, ειδικα αν εχουν κουκους, καποτε ειχα δει στον υπνο μου οτι με φυλακισαν σε ενα μεγαλο ρολοι και το κεφαλι μου εβγαινε καθε μια ωρα κι εκανε τον κουκο, ο αναχρονισμος κρυβει μαγεια και στην -γρηγορη- εποχη που ζουμε ακομα και το χτες μπορει να ειναι αναχρονιστικο.
Ο πιλατος παλι δεν ξεπερνιεται απο τον χρονο ποτε ουτε και ο Γολγοθας(του καθενος)
> Wrath, τελικά την θέλουμε τη μαγεία; Τι μας έχει προσφέρει μέχρι τώρα; Μήπως μόνο ευσεβείς και ανεκπλήρωτους πόθους για το μέλλον;
Φυσικά, ούτε ο Γολγοθάς, ούτε ο Πιλάτος χάνουν την επικαιρότητά τους, σαν και τον έρωτα είναι διαχρονικά στοιχεία στη ζωή του ανθρώπου.
Καλό βράδυ.
Είναι η στιγμή που οι σκιές ξυπνούν..Και τότε μια φωνή σαν αντίλαλος μέσα στο νου μου απαντά. Τα κύματα του ανύπαρκτου ήχου χτυπούν τα τύμπανά μου… Ο νους μου ένα τεράστιο βιτρό –εικόνες, ήχοι σκέψεις– και σπάει. Γίνεται κομμάτια, καταρρέει, και αυτά αμέτρητα πέφτουν στο πάτωμα. Το ένα μετά το άλλο. Ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί; το παλιό ρολόι χτυπά. Νταν..Νταν.. Ο ήχος του, ψυχρός, μεταλλικός, απ’άλλο κόσμο με παγώνει.Ο ήχος με κουφαίνει. Με χτυπάει. Με καίει. Με σκοτώνει. Γιατί; Μεσάνυχτα. Η στιγμή που οι σκιές ξυπνούν. Η μόνη στιγμή που είμαι ζωντανή.
Είναι αυτός ο ιδρώτα που υποφέρωντας αφήνεις να σου χαρακώνει το πρόσωπο…
πρέπει οι σταγόνες του να βρουν έδαφος
Σταυρός-μάτια-πόθος-σκαλώνω-τεμάχια-εσύ-αισθήσεις-τρύπες-δάκτυλα-
φτηνό θέαμα-τώρα. Ο φασισμός των bold γραμμάτων απέναντι στα υπόλοιπα. Ανεπιτυχής η προσπάθεια σου να στρέψεις αλλού την προσοχή μας.Σε καταλάβαμε:ζάλη,αρρωστημένη,τσιγκέλι,μουχλιάζει.
> Αννίτα, μονοπάτι ύπουλο και μικρά φιδάκια με διχαλωτή γλώσσα που κρύβονται κάτω από τα λουλούδια, είναι το τοπίο των λέξεων. Προσεκτικά.. Το κοριτσάκι μεγαλώνει απλά πολύ αργά και οι σπείρες αντανακλούν η μία την άλλη. Ο διαχωρισμός, του μυαλού καρπός είναι, η ζωή είναι μία. 🙂
> feggaroskoni, Γιατί; Η σκιά είναι αίμα μας, ζωή μας. Η απόρριψη την έστειλε στον Άδη. Από τα μεσάνυχτα, δώς’της παράταση μέχρι μετά το χάραμα κι η ζωή θα αυξηθεί. 🙂
> druqbar, και γόνιμο, ε; Γιατί, αν δεν είναι γόνιμο, χσμσ… 😉
> juan loco, ΑΟΥΤΣ!! Αυτό πόνεσε! Το γράφω στο τευτέρι κι επιφυλάσσομαι σε πρώτη ευκαιρία.. 😉